ေျပာင္းလဲရမည့္ စီးပြါးေရးမႈ၀ါဒ၊ ေျမယာမႈ၀ါဒႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ထြက္ေပါက္ဆီသို႔

• February 5, 2013
• 
  

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေရေပၚေရေအာက္၊ ေျမေပၚေျမေအာက္၊ သယံဇာတမ်ားႏွင့္ လူသားရင္းျမစ္တို႔ ၾကြယ္၀၍ တိုင္းျပည္က ခ်မ္းသာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံတကာ ဘ႑ာေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ စစ္တမ္းမ်ားအရ ျမန္မာ့လူဦးေရ၏ ၃၀%သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ႏွစ္ေဒၚလာ ၀င္ေငြေအာက္ ၌သာ ရွိ၍ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ မ်ဥ္းေအာက္ ေရာက္ေန သည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဘာ၀သယံဇာတမ်ား ေပၚၾကြယ္၀ေသာ္လည္း ျပည္သူ ေတြဆင္းရဲေနလွ်က္ ရွိၾကသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ႏိုင္ငံ ေတာ္က ၾကီးၾကပ္၍ ႏို္င္ငံေတာ္အဆင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလ်ာ့ပါးေရးဆုိင္ရာ အလုပ္ရုံ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့ျပီး ဆင္းရဲမႈ ေလ်ာ့ပါးေရးကို စတင္ကိုင္တြယ္လွ်က္ ရွိေနေပျပီ။

ဆင္းရဲမဲြေတမႈသည္ စီးပြါးေရးမဖြံ႕ျဖိဳးေသာေၾကာင့္ ရရွိေသာ လူမႈစီးပြါးေရး ေရာဂါျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့စီးပြါးေရး တိုးတက္ဖြံျဖိဳးမႈ မရွိျခင္းသည္ စီးပြါးေရး ပိတ္္္ဆို႔မႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဆိုသည္ကို အခ်ိဳ႕က လက္မခံပါ။ စီးပြါးေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ ည့ံဖ်င္း ျခင္းေၾကာင့္သာဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ဆိုပါက စီးပြါးေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ မ်ားကို ျပဳျပင္လိုက္ရုံျဖင့္ ျမန္မာ့စီးပြါး ဖြံ႔ထြားစည္ပင္လာႏိုင္ စရာ ရွိပါမည္ေလာ။ အတတ္မေျပာႏိုင္ပါ။ ထုိ႔အတူ လယ္ယာ ေျမကို ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးရုံျဖင့္ စပါးသီးႏွံ အထြက္ေကာင္းမည္ဟု ေျပာႏိုင္ပါမည္ေလာ။ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဓါတ္ေျမၾသဇာ၊ ပိုးသတ္ေဆး ႏွင့္ သင့္တင့္မွ်တေသာ စုိက္ပ်ိဳး ေရ၊(မိုးရြာသြန္းမႈအပါအ၀င္) စသည္တုိ႔ လုိမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စီးပါြးေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေကာင္းေစျခင္း ႏွင့္ အတူ ႏိုင္ငံ တကာရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ နည္းပညာတို႔ စီး၀င္ေစရန္ စီးပြါးေရး ပိတ္ဆို႔မႈ ဖယ္ရွားေရးသည္ စီးပြါး ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ ေရး အဟန္႔အတားမ်ားကို ဖယ္ရွားရာျဖစ္၍ ထိုအတြက္ ဒဂၤါးျပားတစ္ခ်ပ္၏ ေခါင္းႏွင့္ပန္းသဖြယ္ ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံ ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့ စီးပြါးေရး ထြက္ေပါက္၏ လားရာကို ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ပါမည္။ ထုိ႔ျပင္ တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာ၊ ျပည္သူဆင္းရဲ သည့္အျဖစ္က ကၽြတ္လြတ္ရာ လမ္းစ တည္းပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အတိတ္ႏို္င္ငံေရး ျဖစ္စဥ္တို႔ကို ျပန္လည္ တူးဆြေနျခင္း၊ ပစၥဳပန္ႏို္င္ငံေရး ျဖစ္စဥ္အေပၚ အစြဲမကင္းစြာ ေ၀ဖန္ေနျခင္း တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးထြက္ေပါက္ကို မေရာက္ေစႏိုင္ဘဲ ႏိုင္ငံေရး အဆိုးေက်ာ့ သံသရာထဲ ၀ဲႏွစ္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထု ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး ျဖစ္စဥ္၏ အနီးကပ္ရန္သူ သဖြယ္သာ ျဖစ္ပါလ္ိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသား အင္အားစု မ်ားအၾကား ႏို္င္ငံေရးယုံၾကည္မႈ တည္ေဆာင္ႏို္င္ေရး မွတစ္္္္္ဆင့္  အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး၊ ျပည္သူတစ္ရပ္လုံး စီးပြါးေရးဘ၀ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးႏွင့္ ဒိီမုိကေရစီ လူ႔ေဘာင္သို႔ အေရာက္ခ်ီႏို္င္ေရး တုိ႔သည္ ယေန႔ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဘ၀၏ ပကတိေတာင္းဆုိခ်က္ ျဖစ္လာ ပါရေပသည္။

ယခုအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျဖတ္သန္းျပီးေနာက္ စနစ္သစ္သို႔ ေျပာင္းႏို္္င္ေရး ၾကိဳးပမ္းမႈ ကာလာအတြင္း က်ေရာက္ လွ်က္ရွိေနေပျပီ။ စနစ္သစ္သို႔ အမွန္တကယ္ ေျပာင္းႏုိင္ဖို႔ဆုိလွ်င္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလ အေတြးအေခၚ၊ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္မ်ားကို ျဖိဳခ်ျပီး ဒီမုိကေရစီ ႏႈန္းစံမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီမည့္ ျပည္သူ႔ အက်ိဳးျပဳဥပေဒမ်ား ကို ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပါြးေရး၊ လူမႈေရး နယ္ပယ္အလိုက္ လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္သြင္း အတည္ျပဳေရး။ ထိုေနာက္ ယင္းဥပေဒသစ္ မ်ားကို သက္ဆုိ္င္ရာ အစိုးရအဖြဲ႕ အသီးသီးက အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္း အဆင့္ဆင့္ တို႔မွတစ္္္္္ဆင့္ အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီေဖာ္ ေဆာင္ႏို္င္ေပးျခင္းျဖင့္သာ စစ္ျဗဴရုိကေရစီ ယႏၱယားတုိ႔  အျပီးတိုင္ ပယ္ဖ်က္၍ လူထုဗ်ဴရုိကေရစီ က်င့့္စဥ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ျပည္သူတို႔၏ ကိုယ္ပုိင္ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ တုိ႔ျဖင့္ လႊမ္းျခဳံေသာ ျပည္သူ႔ေခတ္ကို အစျပဳရာ ဒီမုိကေရစီေခတ္သစ္၏ ပထမတံခါးေပါက္သို႔ လွမ္း၀င္ရာ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္သစ္သို႔ ၀င္ေရာက္ေရးကို မည္သည့္နယ္ပယ္တို႔မွ အစျပဳရမည္နည္း။ ဤေမးခြန္းကို ေျဖရလွ်င္ ယေန႔ေရာက္ရွိေနေသာ ေခတ္ အေျခအေန၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အရ စီးပြါးေရးကို အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေျပာင္းပစ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ရွိေရာက္ေနေသာ အေနအထားအရ စီးပြါးေရး အခ်ဳပ္အျခာေဘာင္ အတြင္းမွ စီးပါြးေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့ျပင္ဆင္ေပးမႈ ( liberalization) လိုအပ္ သကဲ့သုိ႔ အစိုးရတုိ႔က ေထာက္ပံ့ေပးမႈ(subsidization)မ်ားကို ထိေရာက္စြာ က်င့္သုံးရန္ လုိအပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔လွ်င္ စီးပါြးေရး လက္၀ါး ၾကီး အုပ္မႈ ကင္း၍ ႏိုင္ငံသားအမ်ား တန္းတူညီမွ် ပါ၀င္ႏိုင္ေသာ ေျမညီကြင္း စီးပါြးေရး အျဖစ္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္တည္ေစျခင္းႏွင့္ တစ္ေျပးညီစြာ ယင္းအေျပာင္းအလဲႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေစမည့္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ား ကို တစ္္္္္ဆင့္ျခင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ လြန္စြာ အေရးတၾကီး လုိအပ္ေနေပသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လူဦးေရ သန္း၆၀ နီးပါးရွိရာ၌ ၇၀%ေသာ လူဦးေရသည္ ေက်းလက္တြင္ ေနထုိင္လွ်က္ရွိသည္။ ယင္းတုိ႔မွာ ေျမယာစီးပါြးႏွင့္ ဆက္စပ္ အသက္ေမြးေန သူုမ်ုားျဖစ္သည္။ စီးပြါးေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ ဂ်ိဳးဇက္စတိဂလိဂ္က ျမန္မာ့ ေက်းလက္ျပည္သူတုိ႔၏ ၀ယ္လုိအား ျမင့္မား ေစျခင္း သည္ ျမန္မာ့စီးပြါး ဖြံ႕ျဖိဳး တိုးတက္ေရး၏ လမ္းစ ျဖစ္သည္ဟု ေကာက္ ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ အာရွႏို္င္ငံအမ်ား စီးပြါးတုိးတက္ လာမႈသည္ ေက်းလက္ျပည္သူတုိ႔၏ ၀ယ္လုိအားမွစခဲ့ျပီး အက်ိဳး ျဖစ္ထြန္းေသာလယ္ယာက႑ျဖင့္ စီးပြါးေရးလွ်င္ျမန္စြာ တုိးတက္ခဲ့သည့္ သာဓကတုိ႔ ထင္ရွားရွိခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရသယံဇာတ၊ ေျမသယံဇာတ၊ လူသားရင္းျမစ္ သယံဇာတတုိ႔ ၾကြယ္၀သည့္ အေလွ်ာက္ ျမန္မာ့စီးပြါး ဖြံ႕ထြားေရးအတြက္ လယ္ယာစီးပြါးျမင့္မားေစေရးသည္ စက္မႈႏိုင္ငံအျဖစ္ ေရာက္ရွိေရး၏ မႈလဘူတ တြန္းအားၾကီး ျဖစ္သည္ဟု ရႈျမင့္အပ္ပါသည္။

ယခုအခါ ဥပေဒျပဳေရး နယ္ပယ္တြင္ ျဖစ္ေပၚတုိးတက္မႈ အေျခအေနသစ္ တုိ႔၏ အရိပ္အေယာင္ကို စတင္ျမင္ေတြ႔ ႏိုင္ေပေတာ့မည္။ ဤသည္ ကား အျခား မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့စီးပြါးဖြံ႕ထြားေရးလမ္းစ ရွာေဖြမႈအျဖစ္  လယ္ယာစီးပြါးႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပကတ္ိျဖစ္ခဲ၊ ျဖစ္ဆဲဲႏွင့္ ျဖစ္လတၱံ တုိ႔ကို ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ အကဲျဖတ္၍ လယ္ယာ စီးပါြးျမင့္ တင္ျခင္းက စၾကမည္ ဆိုသည့္ သေဘာအျမင္တုိ႔သည္ ပညာရွင္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အသိုင္းအ၀ုိင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ုိင္းတုိ႔၌ မကြာ ေသာအျမင္တုိ႔ ရခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို  ျမန္မာ့လယ္ယာ စီးပြါး၏ မွန္ကန္ေသာ ထြက္ေပါက္သို႔ ေရာက္ျပီ ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳလွ်င္ လြန္အံ့မထင္ပါ။

ျမန္မာႏို္င္ငံသည္ စနစ္ေျပာင္းခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္အညီ စီးပြါးေရးမူ၀ါဒ၊ ဘ႑ာေရးမူ၀ါဒတို႔အျပင္ ေျမယာမူ၀ါဒတို႔ ပါ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲခ်ိန္ တန္ေနေပျပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တစ္ဖက္တြင္ ပေဒသရာဇ္ လက္က်န္ မိရုိးဖာလာမိသားစုလယ္ ယာစနစ္တြင္ရွိေနရာမွ အရင္းရွင္လယ္ယာ စနစ္သို႔ တစ္ဖက္၌ ေျပာင္းစျပဳေနျပီ ျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္ႏို္င္ငံ အပါအ၀င္ ယေန႔ေခတ္စက္မႈႏိုင္ငံၾကီးမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္အထက္တြင္ ဤသို႔ စက္မႈလယ္ယာေခတ္သို႕ ေျပာင္းခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ လြတ္လပ္ေရးေခတ္တြင္ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ား၏ ေျမယာပိုင္္ဆိုင္မႈမ်ားကို အမ်ိဳးသားေရးအျမင္ျဖင့္ လယ္ယာေျမႏိုင္ငံပိုင္ ျပဳလုပ္ေရးဥပေဒ ထုတ္ျပန္၍ ႏိုင္ငံေတာ္ပုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တြင္လည္း ဆိုရွယ္လစ္စီးပါြးေရးအျမင္ျဖင့္  ေျမယာကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အျဖစ္ ဆက္၍ တည္ေစခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ လယ္လုပ္သူ တို႔မွာ ေျမယာမပိုင္(လယ္မပိုင္) ဘဲ သီးစားခ်ထားခြင့္ဥပေဒအရ တႏွစ္တစ္ခါ သီးစားစိုက္ခြင့္သာ ရေစ ျပီး ေျမယာကို ႏိုင္ငံေတာ္ ကသာ ပုိင္ခဲ့ေပသည္။

ယခုအခါ ေျပာင္းလဲလာမည့္ စနစ္တို႔ႏွင့္ အညီ ေျမယာမူ၀ါဒမ်ားကိုပါ ေျပာင္းလဲရေပေတာ့မည္။ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒ၏ ပုဒ္မ(၉)တြင္ ႏို္င္ငံေတာ္၏ စီးပြါးေရးစနစ္သည္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးစနစ္ ျဖစ္သည္။ ဟု အတိအလင္းေဖာ္ျပထားရာ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးႏွင့္ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြရွိမည့္ ေျမယာဥပေဒတစ္ရပ္ အမွန္တကယ္လု္ိအပ္ လွ်က္ ရွိေနေပျပီ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ျမန္မာ့လယ္ယာ က႑တြင္ ေျမယာ အသုံးခ်မႈ ပုံသ႑ာန္ သုံးမ်ိဳးသုံးစား ကုိ ေတြ႕ရွိ ႏိုင္ပါသည္။

(က) မိသားစုပုံသ႑ာန္လယ္ယာ

(ခ) အရင္းရွင္ကုမၸဏီၾကိီးမ်ားက ေျမယာသိမ္းယူစိုက္ပ်ိဳးသည့္ စနစ္ႏွင့္

(ဂ) ကန္ထရုိက္လယ္ယာစိုက္ပိ်ဳးသည့္စနစ္ ဟူ၍ ရွိေနပါသည္။

ဤသို႔ စက္မႈအရင္းရွင္လယ္ယာစနစ္သို႔ ေျပာင္းလဲရမည့္ အေနအထားသည္၄င္း၊ လယ္လုပ္သူတို႔အား ပုဂၢလိက ေျမယာပိုင္ခြင့္ကို အကန္႔ အသတ္ျဖင့္ ပိုင္္္္္ဆိုင္ ေစျခင္းျဖင့္၄င္း၊ ေတာင္သူတို႔၏ လယ္ယာေျမ ေထာင္ေသာင္းခ်ီသိမ္းယူခံရ ၍ ဘ၀ပ်က္ေနရျခင္းတုိ႔ကို ႏိုင္ငံအစိုးရ တို႔က ေျမယာဥပေဒ ဆိုင္ရာ ရပိုင္ခြင့္မ်ား ရရွိေစမႈႏွင့္ လူမူေရးနာက်င္မႈတို႔ကို ပေပ်ာက္ေစေရးအတြက္ လူမႈလုံျခဳံေရးပိုက္ကြန္ ( Social Safety Net) လႊမ္းျခံဳမိေစရန္ အတြက္လည္းေကာင္း၊ ထိေရာက္စြာ အကာအကြယ္ေပးရန္ လိုအပ္လွ်က္ရွ္ိပါသည္။

တစ္ပါတီစနစ္က်င့္သုံးေသာ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ႏို္င္ငံပိုင္စုေပါင္းလယ္ယာစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္း၍ မက္လုံးပါေသာ အိမ္ေထာင္စုပုိင္ ပုဂၢလိက လယ္ယာစနစ္သို႔ ေျပာင္းခဲံသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္မက ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား တြင္ တရုတ္လယ္သမားမ်ားသည္ ႏို္င္ငံပုိင္ေျမကို ပုဂၢလိကပိုင္ဆို္င္ခြင့္ ၁၅ ႏွစ္ဂရန္ျဖင့္  ေျမငွါးရမ္းလုပ္ခြင့္ရခ့ဲ ၾကသျဖင့္ သီးႏွံထြက္ႏႈန္း တိုးရုံသာမက ေျမယာတန္ဖိုးပါ တက္ေစ ခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ ၁၉၉၅ ခုအေရာက္တြင္ လယ္ယာေျမ ကို ဂရန္စနစ္ ပုဂၢလိကပုိင္ အျဖစ္ ႏွစ္(၃၀) ထပ္မံခြင့္ျပဳျပန္သည္။ ထြက္ကုန္ သီးႏွံတုိ႔ကိုလည္းႏိုင္ငံတကာေစ်းကြက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ လြတ္လပ္စြာေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ျပဳခဲ့သည့္ အေလွ်ာက္ အက်ိဳးဆက္မွာ ျပည္သူသန္း၂၀၀ ေက်ာ္ လူလတ္တန္း စားဘ၀သို႔ ေရာက္ေစခဲ့၍ လူမႈဘ၀ သာယာေစခဲ့သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့လယ္ယာစီးပြါးျမင့္မားေစေရး၏ အေျခခံအခ်က္ၾကီးျဖစ္သည့္ သီးစားလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ  ပုဂၢလိက ဂရန္လယ္ေျမငွါးရမ္း လုပ္ပိုင္ ခြင့္သို႔ ေျပာင္းေရး သည္ လယ္ယာစီးပြါးႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔အၾကား လွ်င္ျမန္စြာ အေျဖထုတ္ရ မည့္  ေျမယာပုစၦာ၊ ေက်းလက္ စီးပြါးဖြံ႕ျဖိဳးေရး ပုစၦာႏွင့္ ထိပ္တန္းဆန္တင္ ပို႔ႏိုင္ငံအျဖစ္ ျပန္လွယ္ေရာက္ရွိေရးပုစၦာတို႔၏ အေျဖၾကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္လွ်က္ ရွိေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လယ္လုပ္သူ ကုိ ပုဂၢလိကပုိင္ဆိုင္ခြင့္ရေစျခင္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးသြင္း အားစုမ်ား ျဖည့္ဆည္းေပးမႈတို႔ျဖင့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးမက္လုံးေပးရာ ေရာက္ေစျခင္းျဖင့္ သီးႏွံ အထြက္တုိးကာ ေက်းလက္ျပည္သူ တို႔ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြ  ျမွင့္တင္ေပးရာ ေရာက္ေစ ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၀ယ္လိုအားတုိးတက္၍ ေက်းလက္ စားသုံးသူေစ်းးကြက္ ၾကီး ရွင္သန္ဖြံ႕ထြားေစမည္ ျဖစ္ျပီး အမ်ားစုၾကီးကို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္ အလမ္းမ်ား ရရွိေစ ကာ  လူမႈဘ၀ သာယာ ေစေရး၊ ဆင္းရဲမဲြေတမႈေလ်ာ့ပါးေရး ရည္မွန္းခ်က္တို႔လည္း ျဖည့္ဆည္းေပးမည္ ျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာ၊ျပည္သူလည္း ခ်မ္းသာေသာ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေစမည္္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ၇၀%ေသာ ျပည္သူတို႔အတြက္ ေျမယာမူ၀ါဒအသစ္ျဖင့္ ေက်းလက္ စီးပါြးေရးခရီိးကို ဆက္ခ်ိန္တန္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပ အပ္ပါသည္။